Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief

Donderdag 05mei; planning wordt gewijzigd.

Na een warme en vochtige nacht klinkt ‘Lemmie’ en dat betekend opstaan voor de nieuwe dag. De zon verschuilt zich achter de wolken en het is dus aardig bewolkt. We verzamelen in de ‘ontbijt zaal’ en starten met de dag. Als een ieder aan ‘de koffie’ zit volgt het nogmaals doornemen van deze duikdag.

Frans heeft last van zijn pols en kan niet duiken….Frans en niet duiken houdt dus in dat het van serieuze aard is. Maar met deze blessure is niet duiken de enigste juiste en slimme beslissing. Er wordt door het team dan ook besloten om deze dag helemaal niet te duiken. Althans geen duiken te maken die nodig zijn voor de ‘push-dive’. Dit is uiteindelijk ook niet nodig omdat we het benodigde materieel al in de grot hebben en wat nog mee moet is te doen op de dag zelf.

Cees, Dennis en Ron maken wel een duikje. Voor Cees is het de eerste keer Fourbanne en hij heeft er duidelijk zin in. Ron neemt de go-pro mee om wat te filmen als dat mogelijk is. Een en ander natuurlijk afhankelijk van de omstandigheden in de grot.

Na een mooi uurtje komen de bellen de grot weer uit ten teken dat het team er aan komt. De glimlach op Cees zijn gezicht spreekt boekdelen. De vraag ‘en was het leuk’ is eigenlijk een overbodige maar we stellen hem toch…..en ja het was leuk.

Na de lunch te hebben genuttigd gaan we als team op pad naar de diverse radio locaties. Hiermee krijgen, vooral de nieuwe teamleden,  een mooi indruk van het landschap waar ze onderdoor gezwommen zijn. Uiteraard is Daniel hierin onze gids en hij weet er mooi en zeer enthousiast over te vertellen.

Ook de radio locatie waar wij morgen de Cave-link, in de grot, opzetten wordt gemarkeerd. Dan kan het team boven daar de Cave-link kan opzetten in de richting die de grot loopt. Uiteindelijke doel is communiceren tussen het team ‘in’ de grot en het team ‘op’ de grot.

De tweede Cave-link wordt ook gemarkeerd boven water. Daar zal, als alles goed gaat, Marlon zijn om in de grot ‘zijn’ Cave-link op te zetten zodat de metingen kunnen doen van de kamer waarin Marlon zich dan bevindt.

De dag verloopt verder mooi en rustig en ook het weer is goed. Vanavond gaan we uit eten met het team in het dorp.

 

Vrijdag 06mei; push-dive.

Vandaag is de dag die we nog hebben om ons doel te bereiken. Dit doel is de ruimte na siphon 7 in kaart te brengen. Het gaat hierbij dan om de afmetingen en hoe diep ligt de ruimte onder de aard oppervlak.

In het kort komt het erop neer dat we in twee teams duiken. Team 1 is Marlon en Niels, team 2 is Jeroen en Frank. In de bivak komen we samen en gaan we het ‘droge’ stuk gezamenlijk doen. Begin siphon 6 zal het eindstation zijn voordat er verder gedoken kan worden naar einde siphon 7. Bij siphon 6 blijft er een team achter om te communiceren met de oppervlakte. Als Marlon de Cave-link dan ook heeft staan kan er gecommuniceerd worden. Boven de grond worden de beide posten bemand. Deze posten staan in verbinding middels de ons bekende ‘telefoon’.

We zijn vroeg uit de veren om in alle rust alles te kunnen voorbereiden en dus zeker niet te hoeven haasten. De koffie pruttelt en ikzelf maak mijn ‘Finse warme bessen-sap’ klaar om mee te nemen naar de grot.

De meeste duikspullen zijn gisteren al opgebouwd en in de auto gelegd. De duikpakken en dergelijke worden ook ingeladen en alles kan naar de grot worden gebracht.

Er zijn genoeg teamleden om Marlon en Niels te helpen dus Jeroen en ikzelf nemen de duik nog eens door en trekken de duikpakken aan. We vertrekken ongeveer een half uur na team 1. De helmen worden op het hoofd geplaats, stages worden vast gezet en de in water checks worden uitgevoerd; we kunnen.

Het is voor mij een raar gevoel om zonder Ron te moeten vertrekken. Samen hebben we zo ongeveer al onze grotduiken gemaakt. Ik bespeur dat er een stukje emotie opkomt en dat schakel ik direct uit.

We zwemmen de Cft40 met zuurstof voorbij en als snel wordt de eerste Cft80 aan de main-line gehangen om daarna door de ‘brievenbus’ te glijden. Het zicht is redelijk en goed genoeg. Voorbij de ‘equipment line’ begint de 5 liter die ik van de main line heb meegenomen me te ‘irriteren’. Het kreng is ‘zwaar’ en doet niet wat ik wil. Jeroen zwemt een hoek naar links om en ik volg……..niet meer. Ik zit vast met de 5 liter aan de main line. Al snel ben ik weer los en we gaan verder. Het duurt niet lang meer of we komen bij ‘de paaltjes’. Dit is een indicatie dat we bijna bij de bivak zijn. Na een duik van ongeveer 100 minuten zwemmen we een kleine, korte, smalle gang in die ondieper wordt: de bivak hebben we bereikt.

Vanaf nu is voor mij alles nieuw. We doen de D12 af en demonteren de back-plates. Duikcomputer, kompas, droogpakhandschoenen, blijven achter in de bivak.
De back-plate trekken we aan. De rest gaat mee inclusief de stalen 5 liter flessen en dry-tubes waar ons eten in zit. Ook de duikflessen die Marlon nodig heeft om door siphon 6 en 7 te komen moeten mee. Ik doe mijn overschoenen en neopreen handschoenen aan.

Dan volgt er een voet tocht door het ‘droge’ deel. Drooghoudt in dat de waterstand varieert van teen-diep tot borst-diep. Door het stromende water is er redelijk wat ‘herrie’. We blijven bij elkaar zodat we elkaar kunnen helpen indien nodig. Onderweg komen we diverse watervalletjes tegen. Deze zijn ongeveer een 1,5 meter hoog. De canyon is wel nog even lastig omdat daar het water hard stroomt en je daadwerkelijk langs de wand moet klimmen. Zonder materieel eenvoudig, toch met een hand vol materieel iets lastiger. Naast deze ‘obstakels’ is het oppassen en voorzichtig lopen. Je wil nu niet je droogpak kapot trekken of bijvoorbeeld een enkel omzwikken.

Om het dan nog compleet te maken hebben we ook nog twee stukken die we ‘duikend’ door moeten; een stuk van ongeveer 3 meter en een stuk van ongeveer 35 meter. Ondanks het feit dat we de back-plates aanhebben met lood en een zware stalen 5 liter duikfles meenemen ben ik in ieder geval nog heel positief. Zwemmen is dan ook geen optie. Dus als een soort van spiderman die aan het plafond hangt van een flat in New-York om daar een mooi schone te bevrijden ‘klauter’ ik naar open water. Dit heeft mijn instructeur van mijn 1-ster brevet me nooit uitgelegd.

We kunnen nu te voet verder. Wat we niet meer nodig hebben laten we hoog achter. Door al het werken krijg ik het toch wel erg klam in mijn duikpak en ik probeer dan ook af te koelen door zo nu en dan in het water te gaan liggen. Echt tijd nemen om rond te kijken doe ik niet. Maar de momenten dat ik het wel gedaan heb staan in het geheugen vast opgeslagen. Mooie formaties van druipstenen die bijna, zo oogt het tenminste, elkaar aanvullen om een zuil te vormen. Uiteindelijk bereiken we alle vier het begin van siphon 6.

Eerst wordt de Cave-link opgezet om het team boven de grond aan te geven dat we er zijn en alles goed verlopen is. Als dat bericht bevestigd wordt is er tijd voor even wat rust en eten. Voor Jeroen, Niels en mijzelf is dit het einde van de tocht. Vanaf hier gaat Marlon verder.

Het wachten begint……eerst zitten…….dan liggen……weer zitten…..enz. Dit afwisselend met wat drinken en eten. Jeroen en ik gaan een rondje lopen en Niels blijft bij de Cave-link.

Opeens besef ik me dat ik ieder avond altijd even bel met het thuis front…..dat wordt laat deze keer. Niet handig Frank, maar de Cave-link biedt uitkomst. Ik stuur even een berichtje naar boven met het verzoek of Ron even met het thuis front contact wil opnemen. De twee meiden zitten nu in Mill aan tafel in een lokaal restaurant.

Uiteindelijk ‘horen’ we Marlon terug komen. We lopen hem tegemoet om te helpen. We helpen hem met de uitrusting afdoen zodat ook Marlon even kan bijkomen en kan eten.

Uiteindelijk is het doel niet gehaald. In het laatste stuk is de main line er slecht aan toe. Marlon heeft hier wat reparaties uitgevoerd. Na de derde reparatie heeft hij besloten te stoppen en te keren. Het kost teveel tijd en gas. Een verstandig besluit: safety first.

Als een ieder er klaar voor is sturen we een laatste bericht met de Cave-link. We hebben een tijd afgesproken die we denken nodig te hebben om terug in de bivak te zijn. Dan heeft het team boven een indicatie van waar we ons bevinden. Mochten we problemen krijgen onderweg dan zetten we in de bivak de Cave-link op om dit verder te communiceren. Dus ook de Cave-link wordt nu ingepakt, na de bevestiging vna het team bovengronds, en de tocht gaat weer beginnen.

Wederom is het uitkijken en met regelmaat afkoelen. Ik heb het gevoel dat mijn pak zo lek als een mandje is en voel het overal ‘plakken’. Maar goed we zijn er bijna, de bivak ligt om de hoek……

Nu de taak om alles weer op te bouwen en in te pakken. Dus onze duiksets weer opbouwen, 5 liter flesjes weer ‘neutraal’ maken met de ‘blokken’, dry-tube met droogpak weer klaar maken, enz…..

Je merkt aan een ieder dat het mooi is geweest. Niet dat de sfeer niet goed is, maar het gevoel van ‘afsluiten en klaar’ met deze uitdaging. Echter ligt er nog een taak. Zoveel mogelijk en zo ver mogelijk materieel meenemen zodat we morgen de laatste spullen kunnen opruimen.

Jeroen en ik zijn er klaar voor en vertrekken als team 1. We nemen afscheidt en we gaan kopje onder……..heerlijk. Ik ga voorop en de tocht begint. De heating van mijn duikpak zet ik een beetje aan om in ieder geval wat meer warmte te hebben. Het klamme onderpak doet me afkoelen dus probeer ik mijn lichaam op een aangename temperatuur te houden; de kou er van af zal ik maar zeggen. Na 110 minuten zijn we aan de ingang van de grot. Jeroen blijft achter dus ik zwem terug. Hij zit vast precies in de uitgang van de grot. Ik dat er een middendrukslang strak staat. Maar ook echt als een snaar: tikkie terug Jeroen! De tweede trap is achter een rots blijven hangen in een spleet. Ik maak alles los, zet het vast en we kunnen weer. Boven ons zien we allerlei licht…… het is toch avond? Het is het bovengrondse team dat op ons wacht en hoofdlampen draagt. Geeft een surreëel effect hier onder water. Rustig zwemmen we naar de trap waar we de stages en dry-tubes afhangen. We worden geholpen en zetten onze D12 op de blokken. De duikpakken kunnen uit en het ‘burgerkloffie’ kan weer aan. Frans is naar het kamp om eten voor ons te maken. En zo is het team voor iedereen bezig. De pakken hangen we uit zodat ze kunnen uit-dampen.

 

Zaterdag 07mei; clean-up.

We starten ons ontbijt en nemen het plan voor vandaag door. De zon schijnt het is droog dus wat willen we nog meer. Vandaag staat de clean-up op het programma. Er ligt nog materieel in de bivak en aan de main line. Team 1 gaat naar de bivak en maakt vanaf daar de grot ‘schoon’. De rest zal door Ron en mijzelf gedaan worden.

 Zoals het al de hele week gaat is iedereen te vinden rondom de ingang van de grot. Team 1 gaat te water en wij blijven rondom de ingang hangen. Het is mooi weer en we nemen het ervan, even relaxen.

Als team 1 terug komt maar eerst hun het water uit helpen en de trap vrij maken van materieel. Als ze eenmaal de duiksets af hebben maar eens horen wat en waar alles ligt dat nog opgehaald moet worden.

Alles wat nog uit de grot moet ligt net na de ‘brievenbus’. Ron en ik weten dus wat te doen en we maken ons plan. Ik ga voorop, we droppen de Cft80, gaan door naar de ‘brievenbus’ en hier geeft ik de flessen die er nog liggen één voor één door aan Ron. Die parkeert ze boven aan de main line.

De GUE-EDGE wordt gedaan en de duiksets kunnen aangetrokken worden. In het water volgt dan nog een long-hose check, manometer check, bubbel check en equipment check. We kunnen……..spoedig zijn we op de locatie waar we de Cft80 droppen en verder gaan op back gas. Ik zie de flessen al als een tros bananen hangen en zwem door de ‘brievenbus’ om iets verderop te draaien en de flessen door te gaan geven. We komen samen bij de voorraad flessen en verdelen ‘de buit’ om daarna onze Cft80 op te pakken, een gas switch te doen en we kunne. Ron gaat voorop en ik volg, het vertrouwde ritueel. We komen bij de restrictie die er is net voor het begin van de canyon. Hier help ik Ron even omdat een van de flessen vast zit, een klein duwtje en we kunnen weer.

Het zicht is niet om over een huis te schrijven maar we weten nu wat het komen gaat en waar we op moeten letten. Oeps, een fles zonder duiker….Ron is een van de 5 liter flessen verloren, ik klip hem af en ga verder. We kunnen omhoog naar de Cft40 die nu ook mee kan de grot uit.

Een kleine 80 minuten later stappen we uit het water. Een gelaagd einde van de expeditie.

De Franse speleologie club heeft ons kamp omgebouwd tot een restaurant. De Franse keuken is open en er lijkt wel of er eten is voor een heel tehuis………

Ik ben zelf geen grote eter en zeker al niet wat later op de avond en zit dan ook met bewondering te kijken wat er allemaal over tafel komt. Het Bourgondische Franse leven zal ik maar zeggen.

Ook de vermoeidheid slaat toe. Het duurt niet lang voordat ik mijn slaapzak ga opzoeken.

 

Zondag 08mei.

De zon staat aan de hemel en de temperatuur is aangenaam. Na het ontbijt is het kamp opslaan nog een laatste taak die we moeten uitvoeren. Iedereen is spoedig in de weer om alles netjes achter te laten.

We kunnen terug kijken op een mooi geslaagde week. Geslaagd, ook al is het doel dat gesteld was niet behaald. Iedereen heeft zijn input geleverd op zijn manier.

Er zal nog een gezamenlijke briefing volgen om deze week te evalueren.

Gebruikerswaardering: 5 / 5

Ster actiefSter actiefSter actiefSter actiefSter actief

 Duiktrip Fourbanne mei 2022; deel 01

 begin 2022 Een duik in Felicitas:

2022 is opgestart en nog steeds in de ban van Covid. Gelukkig lijkt de golf voorbij en Europa gaat op dit gebied langzaam weer open. Zelf in januari nog een week naar Finland geweest om door de sneeuw te ploeteren dus ruimte in de agenda voor een dag naar Felicitas zit er nu niet in. We zijn wel aan het kijken naar februari en de datum wordt gevonden.

Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief

jan2021 De planning is……..leeg:

2021 wordt langzaam aan wakker en de wereld is nog steeds in de greep van Covid. De gedachte ‘dat het maar een griepje is’ leeft bij bijna niemand meer. Nederland zit op slot net zoals veel andere landen. 

Wel blijven we praten over ‘als we dadelijk weer kunnen dan………’ en dan komt de realiteit weer snel terug, voorlopig gaan we nergens naar toe. Later in het jaar, als maart bijna ten einde is, gloort er enigszins wat hoop. We volgen de veranderingen op de voet en blijven lekker onze duikjes maken, uiteraard op gepaste afstand, kleine vaste groepjes, enz….Niemand heeft behoefte om geïnfecteerd te raken.

Van vele zijn de vakanties naar het buitenland geannuleerd en verruild voor een vakantie in Nederland, Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk,…..als we maar met de auto snel weer thuis kunnen zijn voor als een land ‘op slot’ gaat.
In juni 2021 gaat er dan toch een kleine groep naar Felicitas. Duitsland is weer open en als we gevaccineerd zijn dan kunnen we in ieder geval ‘vrij reizen’.

Na deze trip naar Duitsland komt dan toch de hoop dat Frankrijk dit jaar in oktober ook moet gaan lukken……Het vaccineren is in volle gang, de besmettingen lopen achteruit net als de ziekenhuis opnames. De bal begint te rollen zal ik maar zeggen.

Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief

2020jan De planning staat vol:

Het is alweer 2020 en de oliebollen-periode ligt net achter ons. De planning voor onze gebruikelijke trips naar Duitsland en Frankrijk zijn al gemaakt. Er blijkt een griepje te heersen en we laten ons niet uit het veld slaan en hebben een duik in Felicitas geboekt voor maart. 

Achteraf blijkt dit griepje veel roet in het eten te gaan gooien. De duiken in Felicitas zijn nog door kunnen gaan en de planning van alle andere trips is van het planbord afgeveegd.