Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief
 

2020jan De planning staat vol:

Het is alweer 2020 en de oliebollen-periode ligt net achter ons. De planning voor onze gebruikelijke trips naar Duitsland en Frankrijk zijn al gemaakt. Er blijkt een griepje te heersen en we laten ons niet uit het veld slaan en hebben een duik in Felicitas geboekt voor maart. 

Achteraf blijkt dit griepje veel roet in het eten te gaan gooien. De duiken in Felicitas zijn nog door kunnen gaan en de planning van alle andere trips is van het planbord afgeveegd.

Een griepje blijkt een pandemie geworden die de hele wereld in zijn greep heeft en op veel mensen impact heeft gemaakt. Zoals gezegd zijn alle overige activiteiten uit de agenda’s gehaald en is het een onzekere tijd die we, gelukkig, als team gezond door komen. We realiseren ons wel dat we er zeker nog niet zijn. Dat is ook een van de reden dat er geen verhalen zijn geschreven. Echter werden de regels versoepelt en onze drang om iets te ondernemen konden we weer, een beetje, loslaten. Dit echter allemaal met inachtneming van de regels die opgesteld zijn. Om als compleet team weg te kunnen gaat in de aanloop van de vakanties zeker niet lukken. Toch hebben we een paar leuke duiken kunnen maken.

Juli2020 Nuttlar:

Onze dames hadden wel weer een keer zin in een weekend Duitsland. Voor ons reden om meteen in de pen te klimmen om eens te kijken of we bij Nuttlar terecht konden, en dat kon. Ik heb de duiken geregeld en Ron zou een bed regelen voor vier. Na een duik in de Beldert met de scooter kwam Nuttlar ter sprake en Marco wilde wel mee naar Nuttlar. Die had in die zin geluk omdat er nog één plekje over was.

De woensdag vooraf hebben we de dubbels en stages gevuld bij de duikclub met een EAN32. Wij rijden vrijdag middag al naar de Oosterburen terwijl Marco zaterdag zelf op en neer zal moeten. Verder zou Marco voor de lunch zorgen en ikzelf zou zorgen dat we iets hadden om de lunch op te warmen. Ron zou het meubilair verzorgen.

Onze reis verliep vlot en na aankomst in Willingen meteen de boodschappen gedaan voor het ontbijt de komende twee dagen. Na het avondeten nog een korte wandeling en op tijd naar bed.

Om 07:00 uur gaat het wekkertje. We hadden ontbijt op bed verwacht, maar zoals jullie kunnen raden, ging dat even niet door. Wel sportief van de meiden dat ze ook aan de ontbijt tafel plaats namen. Na ons ontbijt op naar Nuttlar.

Als we aankomen is Marco ook net op locatie en we gaan ons dan ook gezamenlijk inschrijven. Als dat gedaan is met de auto naar de duikstek. We zien dat de linkerzijde van de parkeer plaatsen wat breder is gemaakt. We drinken een kop koffie en gaan langzaam onze duikuitrusting samenstellen. De cft80 stages gaan alvast naar het water en de D12 kan in de container geparkeerd worden. We starten onze briefing, GUE-EDGE, waarbij de route en het gas-management niet mogen ontbreken. De taken zijn verdeeld en het aantrekken van de droogpakken kan beginnen. Als de D12 op de rug zit rest het nog om de equipment te controleren. We besluiten om dit nog in de container te doen en de ‘safety-drill’ in het water doen. Nog even inschrijven en we kunnen.

Eenmaal in het water de laatste checks en we kunnen. Langzaam glijd ik het water in en neem mijn positie als duiker 1, Marco als duiker 2 en Ron sluit de gelederen. Het zicht is uitstekend. Ik maak de jump naar de lier en verdwijn de gang in om de reel af te binden aan de main-line. Hier gaan we links, rechts en dan het rode deel in. Zoals gebruikelijk is het zicht minder. We duiken op stages en het wordt tijd om de eerste van de twee te dumpen. Dan door maar weer.

Ik merk dat we bij ‘de andere uitgang’ komen en geef ‘call the dive’ en gaan terug. We duiken nog steeds op de tweede stage en hebben de D12 dus niet nodig. Bij de stage aangekomen volgt weer een wissel en langzaam zwemmen we richting uitgang. Nadat de reel is opgeruimd is het einde van de duik al weer snel in zicht. Bij het platform is het nu druk geworden. We hangen de stages af en lopen naar boven.

Buiten de container is het warm, dus snel de D12 afleggen en de kleren uit. We schrijven onze ‘uit water tijd’ nog op het bord en pikken dan gelijk de stages op. Het weer is mooi en de zon niet te scherp. We bereiden ons voor op de lunch die Marco heeft meegenomen. Ondertussen ‘bouw ik de keuken op’ en worden de eerste worsten in de pan gelegd om op te warmen. We wachten rustig af tot de worsten klaar zijn en starten ondertussen met een korte nabespreking van de duik. Verder wordt er vast nagedacht over duik nummer twee. Dit gaat een foto-duikje worden zodat Ron zijn foto skills in de praktijk kan brengen.

Na de benodigde interval is het tijd om op te ruimen en de duiksets klaar te maken. Tijdens het op en neer lopen raken we aan de praat met vier Nederlandse GUE duikers. Zij zijn hier voor een weekend en duiken morgen in Willingen. Het is tijd om de duikpakken weer aan te trekken en de GUE-EDGE door te nemen. Als we het water in gaan zijn we een na laatste die te water gaan. Ron wil wat foto’s bij de lier nemen en dan terug het gele deel in om daar ook wat beelden te maken. Ik ben weer duiker één en zal de leiding op me nemen. Ook deze duik verloopt lekker en voor we het weten staan we weer op het platform.

Als alles weer in de ‘snack-kar’ ligt praten we nog wat na. Wanneer ik even op mijn horloge kijk zie ik dat het alweer laat is. We worden over een drie kwartier aan tafel in Willingen verwacht. We nemen snel afscheid van Marco en vertrekken naar Willingen. Daar gaan de droog- en onderpakken mee naar binnen om te kunnen drogen, snel chemisch douchen en we kunnen…..

Dan zit het duik weekend al er weer bijna op. Morgen nog een wandeling en op naar Nederland. Dan is het weer zo 1 augustus 2020 om terug te keren naar Nuttlar. Het verslag daarvan is hieronder te lezen.

Augustus 2020 Nuttlar:

In de week voorafgaande  1 augustus is het vullen geblazen. We zijn met een team van vijf duikers en er gaan alleen maar open circuit systemen mee. De zuurstofbuffers zitten vol dus we kunnen aan de gang voor het vulwerk. De compressor komt zo wel aan zijn uurtjes.

Wederom hebben we besloten om zelf op locatie een warme lunch te maken en de taken zijn snel verdeeld. Dit keer moet er iets meer mee omdat we met vijf man zijn. Rini en Marco rijden samen en Ron, Jeroen en ikzelf rijden samen. Wij hebben de snack-kar weer bij en laden zaterdagmorgen de laatste uitrusting in de auto. Vanaf Mill is het maar een stukje naar Duitsland en alles verloopt spoedig. We hobbelen van de ene ‘werk in uitvoering’ naar de andere. Juist als we de zoveelste ‘Baustelle’ verlaten veranderd het ‘zoemen der wielen’ in een niet fijn geluid dat Ron en mij doet herinneren aan onze trip naar Pozo Azul. Laten we de handel maar even aan de kant zetten voor een kleine inspectie. De wielen/lagers zijn niet warm gelopen en we besluiten even de krik onder de ‘snack-kar’ te zetten. Bij het rechter wiel blijken er een paar moeren los gelopen te zijn.......en we kunnen weer. Uiteraard na het vast zetten van de moeren.

Iets later dan gepland komen we in Bestwig aan en we schrijven ons in. Iedereen is hier al geweest op Rini na, voor hem is het de eerste keer in Nuttlar. Marco en Rini waren er al en hebben de auto geparkeerd bij de container. Hier konden we nog mooi voor gaan staan dus de pret kan beginnen. Na eerst een bakkie koffie starten de voorbereidingen en bouwen we de duiksets op. Rini en Marco duiken samen en gaan het gele duikgebied in. Wij gaan het rode deel in om te verkennen. Voor Jeroen is dit ook een redelijk nieuw deel. We verdelen de taken weer zoals ‘gebruikelijk’ en ik start de GUE-EDGE. Waar we voorheen na de transportband rechtsaf met de lijn mee gingen, besluiten we nu op juist dat punt de reel te pakken en een gang in te zwemmen. We hebben geen idee hoelang de jump is en daarom gebruiken we de reel. Een main-line heb ik nog niet kunnen waarnemen in de keren dat we hierlangs gezwommen zijn.

Goed, na het pak te hebben aangetrokken lopen we naar de platforms om de stages alvast aan de lijnen te hangen want dat scheelt in ieder geval een paar keer krom met de zware D12. We wachten even met te water gaan omdat het nogal druk is op het platform, niet vergeten in te schrijven en dan op naar een, inmiddels leeg, platform. Na het aan clippen van de stages volgen de laatste in water checks en eindelijk kunnen we te water. Al snel zijn we bij de main-line en we vervolgen onze weg richting eerste T. Hier ligt een team een paar minuten voordat ze door zwemmen. Als wij aankomen zetten we allen onze cookie aan de lijn en vervolgen, achter het andere ons onbekende team, onze weg. Ik kom bij onze eerste jump aan en tref de voorbereidingen om de tijd zo maximaal mogelijk te benutten. Het zicht is hier goed en in ieder geval veel beter dan in het begin van de duik. Ik zwem met de reel naar de lier en zwem de gang in om de jump dicht te zetten. Als ook bij de tweede T de cookies zijn gezet zwemmen we de ‘Cappuccino-gang’ in. We zitten nog steeds op onze eerste stage te duiken dus dat gaat lekker. Aangekomen bij de tweede jump krijg ik de reel van Ron om de jump te maken. Het is maar goed dat we dit met een reel doen want het is nog redelijk ver voordat we de main-line weer zien. Na de reel haaks op de main-line te hebben afgebonden zwemmen we wee verder. Het lijkt erop dat het zicht alleen maar beter wordt........ Ik zie het einde van de lijn en we keren om. We zitten op een verbruik van 90 bar uit de eerste stage dus we doen een gas-switch en hangen de stage aan de main-line om nog een ander stuk te bekijken. Probleem is echter wel dat er geen reel meer is en we dit dus op de spool gaan doen.......die blijkt niet lang genoeg om aan een main-line te knopen. Ik besluit om ‘call the dive’ aan te geven. We draaien om en nemen de nieuwe positie in, ruimen de spool op en clippen de gebruikte stage op. In theorie zouden we de D12 nu dus niet meer nodig hoeven te hebben. Voor we er erg in hebben staan we weer op het platform. We zijn het in ieder geval eens: weer een mooie duik op de teller. Beide stages zitten nog half vol en we besluiten ze op het platform achter te laten.

Als we buiten komen dan komt de warmte ons tegemoet en zien we ook dat het regent. Dat was niet afgesproken maar het is in ieder geval ‘warme’ regen en dus zeker niet koud. Eerst maar even een tarp spannen om een droog stuk te krijgen zodat we kunnen omkleden en koken. Dus met paracord en wat haringen de tarp opgespannen en aan laten sluiten aan het terpje achter Rini zijn auto. Na het pak uit te hebben getrokken maar gelijk het fornuis geïnstalleerd en al snel zijn de eerste broodjes hamburger een feit. Bakkie koffie erbij en wat hebben we het slecht. We worden er even op gewezen dat we vergeten zijn uit te schrijven....oeps niet aan gedacht inderdaad. Wel missen we nog de tomaten, sla, komkommer en thee......dat moet dus ook nog op Marco zijn boodschappenlijstje komen. Tussen door worden de duiken besproken en de tijd vliegt voorbij. Menig duiker komt wat glimlachend langs ons kamp opgelopen en voor we het weten zit er alweer 2 uur interval op. We gaan ons langzaam maar voorbereiden op duik twee.

Deze duik zullen Ron, Marco en Rini een team zijn omdat Ron wat foto’s wil maken. Zij zullen het gele deel induiken en hun tijd gebruiken voor wat foto’s. Jeroen en ikzelf duiken weer het rode deel in. We noteren de duikgegevens op het bord en nu niet vergeten uit te schrijven na de duik. Na de GUE-EDGE op naar het platform voor de rest van de duikuitrusting en al snel liggen we in het water. Er zit geen team voor ons en alles verloopt wat sneller. Het zicht is wel wat slechter door stof dat rond dwarrelt. Na het zetten van een cookie op de eerste T vervolgen we onze weg die iets omhoog loopt. De lijn ligt hier vrij ver boven de bodem. Op de bodem zie ik een bolt-snap met daaraan een Go-pro camera. Ik geef Jeroen te kennen dat ik afdaal en dat hij bij de lijn blijft. Al snel heb ik de Go-pro te pakken en clip hem aan de main-line vast. Ik heb een vermoeden van welk team de Go-pro is. Daarna maken we de jump naar het rode deel. Nu bij de T niet rechts maar even rechtdoor, ben benieuwd hoe het zicht daar is....niet best. Dus terug en bij de T gaan we links en laten, uiteraard, onze cookies staan. Hier nemen we hetzelfde traject als vanmorgen. Na de ‘Cappuccino-gang’ wordt het zicht ook veel beter. We maken nu niet de jump met de reel zoals vanmorgen maar zwemmen met de bocht mee. Hiervan weet ik dat het zicht verderop weer slechter wordt. Daar besluit ik dan ook ‘call the dive’ aan te geven omdat ik ook binnen de door ons aangegeven duiktijd wil blijven. We zwemmen rustig terug en ruimen onze reel die ons van het rode naar het gele duikgebied brengt weer op. Bij het afclippen van mijn reel geeft Jeroen te kennen een losse Arrow op de vloer te zien liggen die hij wil opruimen. Ik blijf bij de main-line en licht Jeroen met mijn primaire lamp bij terwijl ik de main-line vast heb. Rustig aan zwemmen we terug en klimmen op het platform. Weer een mooie duik op de lijst bij te schrijven.

Als we de container in lopen denken aan het uitschrijven en dan zit de dag er alweer op. Ondertussen is het ook droog geworden en dat is wel zo fijn met omkleden. We praten nog wat na over onze duiken en besluiten dat het dan toch tijd wordt om richting Nederland te rijden. Wederom een mooie dag om naar terug te kijken voor ons allen. De een heeft nieuwe dingen gezien en de ander weer andere ervaringen opgedaan. Bij de eerste mogelijkheid zal er vast weer een stuk verschijnen van ons tec-team.