Duiktrip 2015:

Uiteindelijk is het al weer een tijd geleden maar ik was al gestart met een stukje over onze duiktrip naar Lot France. Door drukte is het blijven liggen maar zie hier het resultaat. Veel leesplezier toe gewenst.

Het is nog ‘winter’ als er alweer plannen ontstaan om wat warmer duikwater op te zoeken. Als ik me niet vergis ontstaat het plan na een weekend in Duitsland. We hebben toen waarschijnlijk de koude rillingen gehad en waren toe aan een warme grot…….

Eerst maar eens navraag doen bij de diverse grotduikers of de interesse er is en dan maar gewoon plannen.

Uiteindelijk vallen de meest duikers af door tijdgebrek en andere verplichtingen. We hebben onze peilen gericht op de maand mei. Komt op zich goed uit omdat mijn betere wederhelft plannen heeft om haar vader te vergezellen naar Canada waar hij nog familie heeft. Dit zal voor hem de laatste mogelijkheid zijn gezien de jaartjes die achter hem liggen. Je blijft nu eenmaal niet eeuwig jong ook al willen we dat wel.

Voorbereiding:

Wat voorbereiding betreft is het simpel deze keer. We zijn uiteindelijk maar met een team van twee, Ron en Frank (ikzelf dus). De materialen worden nagekeken en er worden nog kleine dingen aangekocht bij onze ‘speelgoed winkel voor de tec-duiker’. Of te wel er worden nog kleine aankopen gedaan bij 4Divers in Veenendaal.

Omdat we het plan hebben om bij gelegenheid en de juiste omstandigheden ook de Ressel wat dieper te doen nemen we wat extra materieel mee. Van een paar collega grotduikers krijgen we ademautomaten en stages mee.

Uiteindelijk gaat er (ongeveer) mee:

ü  2stuks D12

ü  1stuks Cft40

ü  3stuks Cft80

ü  2stuks droogpak

ü  2stuks onderpak

ü  7stuks ademautomaten

ü  2stuk bottomtimers

ü  1stuks kompas

ü  2stuks duikhandschoen

ü  2stuks duik-cap

ü  1stuks duikvin

ü  Boltsnaps

ü  Karabijners

ü  Klimtouwen………….enz.

ü   

En dit uiteraard keer 2, want we zijn met twee grotduikers. We konden de tassen met schone onderbroek en droge sokken nog maar net in de toch niet echt kleine Mazda krijgen. De grote spullen laden we op vrijdagavond nog in. Ron is zaterdagmorgen bij mij om de rest op te halen en dan rijden we samen naar het zuiden.

Als op zaterdagmorgen Ron verschijnt loop ik nog een rondje door de nu lege garage om te zien of ik iets vergeten ben. Blijkbaar niet en al snel zetten we koers richting Eindhoven.

Ons vaste adres is ‘Centre de Plongée Souterraine’ in Lot, Frankrijk. Dit duikcentrum is opgericht in 2008 door en voor grotduikers. Harald en Monique Franzen hebben sinds de begin dagen hard gewerkt om een centraal gelegen ‘thuis’ te creëren voor grotduikers.

Alles wat we nodig hebben kunnen we hier eenvoudig vinden:

• Slaap gelegenheid
• Duikgas
• Informatie over de groten
• Reserve onderdelen
• Eten
• Enz……………….

De reis loopt voorspoedig en al redelijk snel laten we het ‘mooie’ Parijs achter ons. Na een laatste tankbeurt aan de snelweg betalen we de laatste tol en beginnen aan de laatste kilometers. We arriveren rond 16:15hr. We hebben nog lekker wat tijd over om rustig ‘kwartier’ te maken.

Onze medegasten zijn twee Duitse duikers Volkert en André. Deze smoeltjes komen ons bekend voor. Al heel snel valt de Euro. We kennen ze van onze duiken in Willingen en Schwalefeld. Na een gezellige avond gaan we moe naar ons mandje om morgen de eerste duiken te kunnen maken.

Zondag 17mei:

Na een goede nacht rust komen we in beweging. De pakken die we gisteren hebben uitgeladen gaan de auto in en klaar zijn we. Nog even ontbijten en de lunch meenemen. Dan nog even de tanden poetsen, navigatie instellen en we kunnen. Het is nog fris als we wegrijden dus onze jasjes gaan mee. Hager ‘blaft ons uit’ en we zijn op weg. Op weg naar een voor ons nieuwe grot: Combe Negre. Van deze grot hadden we gehoord en we hadden wat beeldmateriaal.

Als we wegrijden krijgen we gelijk een melding van de navigatie: ‘u way point bevindt zie vlakbij de tolweg’. Dit willen we niet, maar ontkomen niet aan de melding. Nu had ik mijn losse GPS ook bij dus die maar eens aan gezet: zelfde verhaal. Oké dan old skool en de kaart erbij, nu kan het niet meer stuk. Ondertussen raadpleeg ik ook nog de instructie die staat in het “oude testament”: ‘Underwater guide to the Lot & Dordogne France’. Als we het nu niet meer kunnen vinden………

Na de nodige, waarschijnlijk extra kilometers, verlaten we de harde weg en rijden een onverharde weg op. Nu kan het nooit meer lang duren. Om jullie alle details te besparen, het duurde nog ‘even’. Na Harald gebeld te hebben bleken we aardig in de buurt te zijn. We konden het eigenlijk niet geloven. De way point die we hadden bracht ons recht onder een brug. Een brug die de tolweg A20 in de lucht houdt wel te verstaan. De Euro kregen we niet terug, goed nieuws we konden gaan doen waar we voor kwamen: grotduiken.

Na omgekleed te zijn de GUE EDGE doorgenomen en dan richting water. Wadend door het riviertje zagen we de ingang van de grot……….Dit wordt dus kruipend naar binnen. Gezegd moet dat de grot prachtig is. Mooi van kleur en sluip door kruip door. Deze duik duurde maar liefst 23 minuten. Dit had langer gemogen maar ik kon niet verder. Echt een gevalletje water tekort. Desondanks toch weer een ervaring rijker. Ook dit hoort bij het grotduiken.

Voordeel nu is dat we nog veel tijd over hebben om de tweede duik van de dag uit te voeren. Het zonnetje is ook wakker geworden en warmt de aardbol al weer op. We stoppen even om toch nog een duidelijker way point te krijgen van Combe Negre. Ons tweede doel is ook een nieuw stelsel voor ons: Oeil de La Doue. Het uitspreken is niet echt aan ons besteed en we noemen hem al snel Oei de la doeiiiiiiiiiiii. Harald en Monique proberen ons wat bij te sturen met betrekking tot de uitspraak, wat uiteindelijk wel lukt.

Of de duivel er mee speelt ook nu weer een puzzel rit. Nu is mijn Frans net wat slechter dan mijn Chinees dus dat schiet niet echt op. Nu heeft Ron blijkbaar wel opgelet in de klas en zet zijn beste beentje voor als we in de “achtertuin” van een Française op leeftijd de auto toch maar in de achteruit zetten. De dame in kwestie kan er wel mee lachen en zet ons op het goede pad. Maar dat was nog niet helemaal juist. Na nog wat wandelaars te hebben aangesproken staan we midden in een bos. Het enige water dat we zien is een grote plas midden op de weg, de restanten van een fikse regenbui.

Te voet volgen we een pad om een klein stroompje te volgen dat ons naar de grot leidt. Het is ongeveer 500 meter enkel reis. Het water ziet er helder uit en we besluiten de uitrusting in etappes naar de duik stek te brengen. Bij de grot kleden we ons dan om en we hangen de kleren in een boom.

Ron is deze keer duiker 1 en gaat voorop. We zijn benieuwd, net zoals menig wandelaar die ons met een D12 door het bos heeft zien lopen.

Ook deze grot is mooi maar eindigt voor ons al redelijk snel. De water stand was redelijk voor deze grot maar toch nog te laag voor onze dubbels. Al snel komen we droog te staan. We besluiten onze boswandeling om te zetten in een grotwandeling. Dit staken we echter al snel. We willen niet het risico lopen op een kapot droogpak of nog erger een blessure in welke vorm dan ook.

Maar ook nu komen we lachend uit het water. Weer een ervaring rijker en met een blik van ‘dat hebben we toch mooi geflikt’ kleden we ons om. We worden omringd door een aantal Fransozen van respectabele leeftijd die veel moeite doen om met ons te communiceren. Echter wordt dit niet echt een succes. Ron kan er ook niet veel van maken en dus nemen we lachend en zwaaiend afscheid. Inmiddels is het tijd om de spullen terug naar de auto te brengen. In de plas water drijft een houten klomp. We vermoeden dat de Fransozen van respectabele leeftijd hier iets mee van doen hebben. Er is niks gesloopt en ik kan de grap dan ook wel waarderen.

Met de zon vol op ons gezicht rijden we na onze eerste dag tevreden terug naar onze thuis basis. Daar de pakken opgehangen en de duikflessen aan Harald overhandigd om ze weer te vullen. Nog even een laatste zonnestraal meepikken en dan kunnen we aan tafel. Na het voorgerecht komt Harald binnen met een stukje plastic verpakking.

Met een niet te onderdrukken grijns op zijn gezicht stelt hij de vraag wie er boodschappen bij Albert Heijn gedaan heeft. Blijkt Hagar mijn voorraad biscuits gevonden en opgegeten te hebben. “ik heb nog genoeg te snackken bij hoor” zegt Ron met een brede grijns en een hoog Rotterdamse accent.

Maandag 18 mei:

Na een goede nacht rust en een stevig ontbijt rijden we naar Émergence du Ressel. Als we aankomen zien we dat er een aantal auto’s van de brandweer geparkeerd staan. Dit blijkt de brandweer uit Parijs te zijn. Ik vraag me gelijk af of ze verdwaald zijn, Parijs heeft toch geen grotten stelsels?

Naast de brandweer is er een Duitser die een mini camping is begonnen en een soort van Duitse nederzetting is gestart. Camper met voortent, compressor en terras.

De duiken van vandaag, zo hebben we besloten, zijn scout-duiken. We willen deze trip de schacht van de Ressel bezoeken. Beide duiken van vandaag gebruiken we om diepte, gemiddelde diepte, gasverbruik en zwemtijd te bepalen. Deze informatie gebruiken we later om de diepe duiken te plannen en uit te voeren.

Laat in de middag herhalen we het vertrouwde ritueel: auto uitladen, pakken ophangen, relaxen…….. Hagar komt van tijd tot tijd even wat aandacht vragen en die geven we hem natuurlijk. Harald komt even vragen hoe we het gehad hebben vandaag. We geven gelijk onze ‘gas-wensen’ door. Een beetje met de wenkbrauwen fronsend verdwijnt hij om onze wensen te vervullen. Niet veel later komt Harald nog eens langs om onze wensen te verifiëren. Jip, dat gaat lukken. Het zal niet simpel zijn maar ik zie een uitdaging………..…komt goed.

Dinsdag 19 mei:

En inderdaad het is goed gekomen. Ron en ik analyseren de duikgassen en laden de auto voor ons ontbijt. Van Monique horen we dat het een beetje laat geworden is voor Harald om alle gassen voor de duikers klaar te krijgen. Het zijn nette mengesels en volle flessen. Harald heeft dan ook volop gebruik kunnen maken van zijn booster pomp. Na ontbijt rijden we richting

Émergence du Ressel. Vandaag gaat het gebeuren: duik voorbij de -30 meter in deze grot. Een grot die we al heel wat keren gezien hebben en heel mooi is. Maar wat zien we na de schacht, daar waar maar weinigen van ons komen. Vandaag weten we het.

Nadat we de duikplanning hebben overgenomen in onze wetnotes beginnen we met het opbouwen van onze uitrusting. Beetje bij beetje brengen we op ons gemak de flessen naar de rivier. Per duiker hebben we aan duikgas bij ons:

• D12 / TX21/35
• Cft80 / TX21/35
• Cft80 / EAN50
• Cft80 / EAN32
• Cft40 / 100%

We stappen rustig het water is als de meeste van de aanwezige duikers al weg zijn. Tijdens onze GUE EDGE worden we gade geslagen door een paar Belgen. Rond 09:30hr verdwijnen we onder water. De ingang is mooi vrij en al spoedig leggen we onze eerste stage af.

Als we bij de eerste T aankomen kijk ik hoe lang we al onderweg zijn, we liggen op schema en nemen de ondiepe gang. Na onze 2^e cookie volgt al spoedig het afhangen van ons decogas: EAN50. Nu op naar de -30 meter. We zijn alleen en hebben dus alle ruimte om ons ding te doen. We gaan over op ons back-gas om vervolgens onze travel stage af te hangen en onze bottom stage te gaan gebruiken. Als we beide onze laatste controles hebben afgerond kunnen we naar de schacht………eindelijk. Hier trainen we dus zo veel voor en de beloning laat niet lang meer op zich wachten. We hadden afgesproken om 10 minuten uit te zwemmen en dan weer terug.

Hier veranderd de grot echt van structuur, alles is nu nieuw voor ons en we genieten…….de tijd schiet voorbij en we moeten terug. Bij de -30 meter aangekomen hebben we nog steeds onze bottom stage in gebruik.

We gaan nu over op back-gas om dadelijk de switch te maken naar ons decogas. De bottom stage gaat op de butt-ring om gelijk plaats te maken voor ons decogas. Na de switch naar EAN50 zwemmen we rustig terug naar de uitgang om onze laatste stage op te halen en nog een decostop op -6 meter te doen. Na 114 minuten steken we ons koppie weer boven met een grijns zo groot dat de ademautomaten uit onze mond valt: missie geslaagd.

Na ruim 3 uur interval doen we nog een klein rondje met eveneens een korte stop op -6 meter/100% om daarna tevreden de auto in te laden.

We raken aan de praat met de Belgen die ons vanmorgen het water in zagen gaan. Al snel kwam de vraag bij welke organisatie we hoorden. We lieten de jonge man gokken…….hij gokte mis. We moesten wel GUE zijn. Hij had onze voorbereiding gevolgd en hij had ons zien zwemmen. Zij hadden namelijk een scooter duikje gemaakt, en we waren inderdaad scooters tegen gekomen. We wensen elkaar nog een prettige dag.

Monique heeft de BBQ klaar gemaakt en we hebben er zin in. Terwijl we wat luieren, komen de kinderen van Monique en Harald even kletsen gevolgd door Hagar. Terwijl we wat kletsen presteert Hagar ook Ron zijn koek uit de auto te pakken…..

We laten ons de BBQ goed smaken terwijl Harald ons duikgas verzorgt.

Woensdag 20 mei:

We hebben vandaag St George op het programma staan. We duiken met een D12 en 3 stages. We hebben de cft80 stages met EAN32 laten vullen om deze op de eerste duik te gebruiken. De D12 gebruiken we voor de tweede duik.

We hadden nog een volle D12 met trimix van gisteren en die willen we gebruiken voor morgen. Uiteraard gaat op alle duiken de cft40 met 100% mee.

We analyseren onze duikgassen en labelen de duikflessen. We kunnen op pad. Gisteren hadden we de navigatie al in orde gemaakt en we hebben van Volkert uitleg gekregen van hoe er te komen. De reis gaat goed en als we aankomen, zien we onze Parijse vrienden ook al in de weer met duik uitrusting.

Ron maakt wat foto’s bij het water terwijl ik me meng onder de Fransozen. Uiteraard val ik uit de toon met mijn houten schoenen.

Maar als een van de brandweer lieden me opmerkt begint hij stil in het Engels uitleg te geven. Bij het Franse, Engels gebruiken ze ook hun handen en dat maakt de zaak duidelijker. Ik krijg uitleg van wie ze zijn en wat hun werk is, want ja ik heb in downtown Parijs nog nooit een grot gezien. Wel, ze komen hier trainen omdat ze ingezet worden in ondergelopen parkeer garages en in het immens grote riool systeem dat onder Parijs gebouwd is. In een keer snap je dan ook beter waarom ze duiken zoals ze duiken. En, ja het is niet onze stijl maar ik begin er wel begrip voor te krijgen.

Wij gaan het water in als de brandweer duikers er net uit komen. Ze wachten even op ons zodat wij de ruimte hebben. We verdwijnen onder het water oppervlak en zwemmen door de diepe gang heen om vervolgens gemiddeld op -10 meter diepte uit te komen.

Op de terugweg lassen een stop in op -12 meter en op -9 meter om vervolgens in de poel op -6 meter een deco op 100% te doen van 5 minuten.

De lunch laten we ons smaken aan het water. Nu zien we de brandweer in actie boven water. Verstaan doe ik er maar weinig van maar alles gaat op tijd en wordt genoteerd, ook de drukken van hun duikgas.

Na onze tweede duik word het helemaal feest en halen ze alles uit de kast……duiker onwel en de verpleegster wordt ingezet met defibrillator en infuus….het hele circus zal ik maar zeggen.

Weer komt een leuke en ook leerzame dag ten einde. We sluiten de dag af door wat te luieren in het gras samen met Hagar.

Harald komt de duikgassen weer opnemen als een volleerd ‘gas-ober’. Morgen doen we weer de Ressel diep. We willen nu alleen wat langer als de planning dit toelaat. Uiteindelijk heeft het aan de gasvoorraad niet gelegen.

Donderdag 21 mei:

Als we opstaan, doet het zonnetje zijn best om de aardbol wat op te warmen. Dit wordt een mooie dag. We hebben in de loop van de week het verzoek gedaan om wat meer water mee te krijgen en dat is geen enkele probleem; goed hydrateren is het advies.

De auto zit weer vol en we kunnen. We kunnen mooi voor aan parkeren en we beginnen met uitpakken en opbouwen van de uitrusting. Als we de planning doornemen komen er meer duikers en wordt het toch wat drukker. Deze keer zijn het Tsjechen die met twee bussen vol komen aan zetten. Ze hebben van alles bij zich inclusief een camera die meer weg hebben van een drone dan van een onderwater camera. Maar goed, ik heb daar geen verstand van en mag er dus ook niet over oordelen.

Nadat we met de ervaring van de laatste diepere duik de planning wat hebben aangepast kunnen we het water in. Na de gewoonlijke riedel van controles en doornemen van de plannen glijden we de duisternis in. De ingang wordt geblokkeerd door wat duikers die een foto reportage aan het maken zijn. Tot aan de -22 meter hebben de grot voor ons zelf…….. totdat we onze switch willen maken naar ons bottom gas op -30 meter. Er lijkt een soort schermutseling te ontstaan………….

We liggen inmiddels in het diepere deel na de schacht en vergeten het ‘gevecht’ en genieten van wat we aan het doen zijn en mee mogen maken. Maar zoals altijd vliegt de tijd en we geven een ‘call the dive’ om weer te vertrekken naar de uitgang.

Eerst maar weer de riedel stages ophalen. Voor de deco stop op -6 meter heb ik wat drinken meegenomen en we laten het ons goed smaken.

Eenmaal terug bij de auto komt er een Tsjech aan die zijn hand uitsteekt en al gelijk zijn excuus aan begint te bieden voor zijn gedrag. Wat blijkt nu. Hij zag mij aankomen met de stages en had in de gaten dat wij nog verder wilden en de stages wilde droppen. Hij heeft de stages bij Ron niet gezien maar zag hem aan voor een van zijn leerlingen. Hij wilde zijn leerling, Ron dus, van de lijn hebben om ons de ruimte te geven om ons ding te doen. We hebben er toen met zijn allen lekker om gelachen.

’s Middags nog een ondiepe duik gedaan zoals eerder deze week. Uiteindelijk weer spullen inpakken en op naar huis om daar weer de spullen klaar te maken voor morgen. Het is dan alweer vrijdag en het gaat echt snel.

We luieren wat en al snel komt Hagar om wat aandacht vragen die hij natuurlijk van me krijgt. De kinderen van Harald komen ook nog even langs en de hond weet ondertussen niet meer waar hij het zoeken moet.

Het eten is weer uitstekend. En na de laatste hapjes vallen mijn oogjes toe, tijd voor de duikers positie aan te nemen: horizontaal, of te wel naar bedje. Morgen is er weer een dag en met mijn schrijfblok nog in de hand val ik in slaap.

Vrijdag 22 mei:

Vandaag staat Source de Landenouse en als tweede duik Fontaine du Truffe op het programma. Aangekomen bij Landenouse zijn we de eerste, ruimte genoeg dus. Als ik naar de put loop valt mijn oog op een touw dat nog aan de stellage hangt. Dit blijkt het touw te zijn waar onze Duitse gasten hun flessen mee naar beneden wilden zakken en weer op tillen. Wat ze even verkeerd in geschat hebben is de kwaliteit van het touw en de kwaliteit van de katrollen die ze voor dit werk wilden gebruiken. Dit was meer ‘Chinese Gründlichkeit’ dan de oerdegelijke ‘Deutsche Gründlichkeit’. Ik heb dus de spullen meegnomen om ze in juli af te geven in een verpakking ‘Grüße aus Holland’.

Efin nu duiken. We maken de duikspullen klaar. De stages laten we aan een touw zakken, zo is de bedoeling. Ik heb een zwak voor touwen en alles wat daar bij hoort. Na wat knopen leggen en de katollen van Petzel geinstalleerd te hebben kunnen de stages naar beneden. Ron gaat de ladder af om de stages te parkeren bij de ladder tewijl ik me met de lijnen bezig houd.

Als we onder water gaan valt gelijk het klimtouw op dat nu als main line dienst doet, stevig verankert metklimhaken die in de rots geboord zijn. De grot heb ik zeldden zo helder gezien,wat een zicht. Bij de ‘’kurke trekker’ gaan we omhoog en het zicht blijft geweldig. Ron is duiker één en ik zwem rustig achter hem aan……..totdat we toch weer terug moeten. Na een paar korte deco verplichtingen komen we weer terug in de put die bezaaid ligt met ‘duik materiaal’. Het lijkt er wel zo ingesmeten. Als we terug bij de auto zijn blijkt dit het team te zijn dat de vaste lijn aan het maken is. We zijn dus mooi op tijd weg.

Na het duikpak ingeruild te hebben voor ons ‘burger kloffie’ start het ritueel weer van flessen takelen en inpakken. We gebruiken onze oppervlakte interval om naar onze tweede bestemming te rijden.

Bij Fontaine du Truffe aangekomen zijn we eigenlijk mooi op tijd voor de lunch die ik laat volgen door een kort slaapje. Als onze interval er bijna opzit gaan we de duikspullen klaar maken. Het is op dit moment redelijk druk in de poel voor de ingang van de grot.

Na de GUE EDGE gaan we te water. Ik ben duiker één en ga dus voorop. Het zicht in de ondiepe poel is slecht en op de tast gaan we naar de ingang. Als ik net mijn bolleke naar binnen steek om een poging te doen binnen te komen voel ik bellen in mijn gezicht blazen; het zal toch niet? En jawel, op het moment dat wij naar binnen willen komen er duikers uit. Hier hebben we ongeveer 10 minuten gelden nog een grapje over gemaakt met een Belgisch duikteam.

Maar eenmaal binnen is het weer vertrouwd, wat en mooie grot is dit. We worden gedwongen het water te verlaten door een sump die droog staat, voorzichtig met de vinnen in de hand en de ademautomaat in de mond overbruggen we dit droge deel om ‘te vin’ verder te gaan.

Op de weg terug komen we in deze sump een paar sidemount duikers tegen. Het is bijna 16:00hr als we het water verlaten. Morgen onze laatste duik van deze trip die waarschijnlijk Trou Madame zal zijn.

Zaterdag 23 mei:

Het weer is geweldig en we gaan op tijd op stap; Trou Madame here we come. We zullen de tijd hard nodig hebben omdat dit altijd klauteren is.

Bij aankomst staat er al een auto. Dit zijn een paar Italianen, die we bij St. Georges ook getroffen hebben. We komen ze tegen als we de helling beklimmen naar de ingang van de grot. We maken een praatje en we hebben het vermoeden dat zij deze duik niet gaan doen.

De rivier heeft wel water maar de ingang staat droog. In de grot staat wel gelijk water al is dit niet veel. We kunnen er met onze kleren niet in zonder nat te worden. Na het aanbrengen van wat lijnen om niet uit te glijden op de helling maken we een plan.

Het plan is om een D12 en een Cft80 naar de ingang te brengen inclusief onze pakken en benodigde hardware natuurlijk. Dit doen we in etappes en met de nodige rust. Eten en drinken worden niet vergeten en al redelijk snel ligt alles voor de ingang

Als de uitrustingen zijn opgebouwd eten we wat om vervolgens onze pakken aan te doen. We gaan met duikbril, stage en vinnen de grot in om de situatie te beoordelen. Conclusie is dat er redelijk wat water staat maar te weinig om te zwemmen.

We besluiten om de stages aan de lijn vast te maken. We ‘lopen’ terug naar buiten. Het is maar wat handig dat we onze hoofd lampjes en ‘stratenmakers knieën’ bij hebben.

We tillen de duikuitrustingen naar het water om daar de wing op te blazen en de ‘bootjes’ naar dieper water te slepen. Half in het water zittend tillen we onze D12 op onze ruggen. Hierbij helpen we elkaar wat zeker géén overbodige luxe is. Nu we kunnen als we de materiaal check klaar hebben. Ik ben duiker één en we zijn weer duiker in plaats van klim geit….heerlijk.

Ook nu kunnen we maar één conclusie trekken: wat hebben we een mooie hobby. We hebben onze planning gemaakt. Stage gebruiken tot 120Bar en dan over op back-gas. De grot is ondiep dus we kunnen een mooie duik maken. Wel hebben we besloten om op eventuele droge sumps niet te veel risico te nemen op schade aan droogpak en blessure. Uiteindelijk zijn we ook maar met een klein team.

Ik ben duiker één en zie voor me dat de grot “eindigt” en er een schacht omhoog is. Terwijl ik dit gade sla zie ik twee lijnen…….vol op de rem. Zie ik dit goed? Ja, ik zie het juist, main line gebroken. Ik gebaar Ron te wachten en me bij te schijnen. Ik pak een spool en begin de main line te repareren. Uiteindelijk herhaalt dit ritueel zich in totaal 3 keer. Hier is de grot ruwer en donker van kleur. Ik zie aan mijn rechter zijde een bordje met een naam en datum: februari 2011. Dit is het bewijs dat we ons in een omgeving bevinden die de nodige risico’s met zich mee brengt. Het levert verder geen stress op, ik voel me goed en weet waar ik mee bezig ben. Verder heb ik ook het volste vertrouwen in  mijn team, anders as ik hier niet.

Na bijna 3 uur te hebben gezwommen staan we weer buiten met uiteraard weer een brede grijns op onze smoelen, wat een leven. Als we onze spullen aan het opruimen zijn komen we de Franse versie van Normaal tegen: “Buizen Beernd” en “Wimke van Diene”. Beide gestoken in een crossmotor-outfit en getekende door de jaartjes. Ook zij starten een praatje en rijden even later “oerend hard” de bospad af.

Als alles is opgeruimd loop ik nog terug om de touwen op te halen en Ron draait alvast de auto om naar huis te kunnen rijden.

Dit is de laatste avond en we nemen het ervan. De kinderen van Harald en Monique helpen een handje mee met tafel dekken en opruimen. Wat later op de avond komen ze er even bij zitten.

Zondag 24 mei:

We gaan voor het ontbijt en zijn de enigste, of toch niet? Als we koud zitten komen de kinderen vragen of ze erbij mogen zitten, natuurlijk. De Franse gasten die gearriveerd zijn liggen nog op een oor. Gisteren hebben we Harald onze flessen nog laten vullen. De auto is gepakt dus we hebben iets meer tijd.

Na uitwisselen van de telefoonnummers volgt er nog een heuse foto-shoot waarbij we in allerlei variaties op de foto moeten. Dan is het toch echt tijd om te gaan. We nemen afscheid met de belofte dat we zeker terug komen, wanneer is alleen een vraag.

Ron en ik kunnen in ieder geval terug kijken op een mooie week. Een week waarbij we toch weer veel geleerd hebben en veel mooie dingen hebben gedaan en geizen.

Duik veilig en tot ‘vins’.