Bergwerk Christine Willingen:
Het is al weer een tijdje geleden dat er een verslag geschreven is over onze duiken in Willingen.
We hebben dit jaar, 2018, uiteraard weer duiken gepland staan. Weliswaar later dan normaal omdat we gewacht hebben op het team dat in 2017 voor hun Cave 1 naar Frankrijk is geweest.

In januari hebben we, Ron, Jeroen en ondergetekende, een duik gepland en uitgevoerd in Schwalefeld. Nu is het inmiddels februari en staat er een duik gepland in Schiefergrube Christine.

Voorafgaande aan de reis:
In de week voor de duiken is het, uiteraard, noodzaak om het duikgas in orde te brengen. We zijn dit weekend met 4 duikers die vanuit Mill naar Willingen zullen afreizen voor twee duiken.
De team leden zijn, Ron, Jeroen, Arno en ondergetekende. Voor Arno zal het zijn eerste duik worden in Christine. Arno is in 2017 als Cave 1 duiker terug gekomen uit Frankrijk. De overige leden zijn allen Cave 2 duikers en zullen Arno mee op ‘buddy-line’ nemen.

Zoals gezegd moeten we zorgen dat we ons duikgas op orde hebben. Arno neemt 2stuks D12 mee. De overige team leden nemen ieder 1 stuks D12 en 2 stuks Cft80 mee. Onze tweede D12 staat nog redelijk vol met een trimix die we willen optoppen om nog een keer naar Schwalefeld te gaan.
Er staat niet heel veel zuurstof meer in onze buffers maar het lukt ons toch om de Cft80 flessen te vullen met een EAN32, ons standaard duikgas tot 30m. Na onze duik uit Schwalefeld in januari hadden we een Cft80 bijna leeg met een bodemgas en een Cft80 redelijk vol met ons decogas van die duik, een EAN50. Na wat rekenwerk konden we hier mooi 2 stuks Cft80 flessen met EAN32 van maken.

Jeroen en Arno rijden zondag 11 februari samen naar Willingen. Ron en ik zelf vertrekken al op vrijdag 9 februari samen met onze ‘betere wederhelft’ om er een weekend van te maken.

Willingen:
Na nog een dagje werken rijden we naar Willingen. Onderweg wordt er nog een hapje gegeten en een 3 uurtjes later staan we voor ons hotel om in te boeken. De sneeuw is minder dan een paar weken geleden, maar nog wel aanwezig.

We nemen onze droogpakken en onderpakken mee de kamer op na het inchecken. Morgen maken we een wandeling die start vanaf ons hotel. Ron neemt zijn camera mee om wat kiekjes te schieten. Ik heb zelf altijd mijn rugzak met droge kleren, kompas, water, eten en GPS bij me. Als we tussen de huizen door kijken zien we dat het bij de ‘grube’ aardig vol met auto’s staat. Het is er dus waarschijnlijk druk met duikers wat dan gelijk iets zegt over het te verwachten zicht voor morgen.

Na het dorp uitgelopen te zijn, zien we de ski pistes liggen en het is er aardig druk. We laten de pistes voor wat het is en wandelen de bossen in. Hier ligt er wat meer sneeuw dan in het dorp.
Rond de klok van 12:30hr komen we bij een klein restaurantje waar we wat eten. Na het betalen, dat wel zo netjes is, lopen we weer verder. Het sneeuwt inmiddels een beetje en het lijkt wel wat kouder dan vanmorgen. De dames zijn ondertussen toe aan wat rust in de beentjes als we het dorp in lopen. Ron en ik maken een kleine omweg om ons eten voor die avond te regelen.
We hebben uiteindelijk bij onze dames in ‘Aparthotel Harlekin’ een tafel gereserveerd voor 18:30 uur.
Morgen zijn Jeroen en Arno rond 09:30 uur in Willingen en zullen we hen daar treffen. Het contact wordt gevolgd via ‘de app’ een uitvinding die mijn telefoon niet vreet.

Duikkie:
Na een ontbijtje gaan onze duikpakken en onderkleding de auto in en wordt ik afgezet bij Sauerländer Hof om de sleutel op te halen.
Zoals bijna altijd kom je ‘bekende’ duikers tegen. En ook ‘zoals altijd’ spreek je niet-duikers die zich af vragen wat we midden in Willingen met duik-apparatuur doen! Na een korte uitleg vindt men het over het algemeen wel boeiend en interessant maar verklaren je ook een beetje voor…. naar wat ze dan ook denken. Maar het is vaak van de gezichten te lezen.

We hebben geen haast en bouwen rustig onze spullen op en nemen de duik door: onze GUE-EDGE. De materiaal check voeren we uit in de grube zelf. De materialen worden naar het water gebracht en een laatste slok water wordt genomen. Ook nu geldt goed hydrateren ondanks dat het water uit mijn fles wel erg koud is.
Het team wordt als volgt verdeeld:

We staan in het water doen de vinnen aan en clippen onze stages af. Na de longhose check en bubbel check is het tijd om te gaan.
Ik zet mijn duiklamp aan……….en het blijft donker! Dat hadden we niet afgesproken….ik bedien de schakelaar nog een paar keer zonder enig resultaat. De rest van het team gaat verder met de checks en ik clip mijn stages weer af en trek mijn vinnen uit. Mijn D12 zet ik neer op een bankje dat binnen staat en begin mijn lamp open te maken, nadat ik mijn droogpak handschoenen heb uit gedaan. Ik zie direct wat er loos is draad van mijn connector los gebroken, dit houd dus in éinde duik één’.
Ik meldt me af bij het team en beloof ze duik twee weer mee te kunnen. Ik wens ze veel duikplezier en verspil verder geen tijd. Ik zal en moet met duik twee mee, werk aan de winkel dus.

Ondertussen komen de andere teams ook uit het water en vragen wat er loos is. Na de korte uitleg van mijn kant vinden ze het allemaal de enige juiste reactie op een defect van materieel. ‘Material failure’ staat gelijk aan einde duik.
Eerst maar omkleden en warm blijven. In gedachte ‘kijk’ ik wat er allemaal in mijn ‘spare part’ kist zit om dit probleem op te lossen. Even later realiseer ik me dat mijn kist thuis staat en dat we een kist bij hebben waar ik niet van weet wat er in zit. Voordeel is dat ik wel wat oplossingen in mijn hoofd heb.
Met de sleutel van Ron zijn auto maak ik de bestuurders zijde open, direct gevolg is dat de auto een hele hoop herrie begint te maken: alarm. Die ben ik op mijn oude Laro niet gewend en onhandig krijg ik de auto stil. Nu nog de sleutels van de ‘snack-kar’. In de Volvo wist ik ze te liggen maar nu………….Na een tijdje hebbes, we kunnen.

De oplossingen die ik bedacht had gaan niet door omdat ik de materialen niet heb die ik er voor nodig had. Misschien in de auto van Arno? Na een korte zoektocht in zijn auto ook niets.
Dit wordt dus improviseren met:

Toch nog een duikkie….
Het team is inmiddels terug en vraagt naar mijn vorderingen. ‘We kunnen weer’ is mijn reactie en ze weten dat de duiklamp het weer doet. Eerst nog even opwarmen, eten en onze oppervlakte tijd ‘uit zitten’.

Bij de duik besluiten we om via de ‘snapping gap’ naar achter te zwemmen. De team indeling is het zelfde als bij de duik van vanmorgen. Enige verschil is dat ik nu wel mee kan:

We komen bij het einde van de lijn en keren om. Een van de team leden heeft moeite met klaren van de oren. Ik ben nog steeds duiker 1 en controleer mijn meters en mijn voorraad duikgas. Net voor de ‘snapping gap’ waar we wat meer ruimte hebben geeft ik het signaal ‘call the dive’ dat direct en zonder aarzelen wordt herhaald door het team.

We zitten binnen de nul tijd na de duik van vanmorgen en voeren een ‘minimum deco’ profiel uit. Als een ieder uit het water is, is het tijd om alles weer in de auto te krijgen. Het duurt niet lang of ‘het stilte gebied’ verandert in een ‘kakel gebied’. De dames zijn terug uit het dorp.
Het begint water koud te worden en ik ben blij als ik mijn burger kloffie weer aan heb. Als alles is opgeruimd kunnen we de reis naar Nederland weer aanvaarden. Weer een geslaagd duik event.

Voor deze winter staan Willingen en Nuttlar nog op de rol. Verder willen Ron, Jeroen en ondergetekende nog naar Schwalefeld.