Bergwerk Duitsland:

Onze laatste grotduiken liggen nog vers in het geheugen. Als we er echter de data op naslaan is het weer een heel tijdje geleden. Tijd dus om weer eens een aantal heren wakker te schudden en daarmee gelijk onze agenda’s te trekken.
Het trekken van de agenda’s is geen probleem vandaag de dag, dit is blijkbaar een telefoon waarmee je heel veel meer kunt dan verbaal communiceren. Ding blijkt ook een agenda te hebben.

So far, zo good zal ik maar zeggen. Het op de rit krijgen van de datums blijkt een zwaardere bevalling. Uiteindelijk lukt het dan toch om voor de winter maanden wat duiken in Willingen en Schwalefeld te organiseren.

07 november:
Ron en ik zijn de enige deze dag die vanuit Mill vertrekken naar Willingen voor twee duiken. Omdat het weer een tijd geleden is besluiten we om het eens simpel te houden en weer wat verkennen.

Geeft mij de mogelijkheid om mijn duikcomputer die ik aangekocht heb als back-up eens op te volgen en daadwerkelijk als computer te laten meedraaien.
Het plan is dan ook dat Ron duiker één is en de navigatie/jumps doet en dat ik de deco voor mijn rekening neem. De duikcomputer gebruik ik als back-up. De deco doen we volgens ratio-deco principe. De duikcomputer heb ik al een tijdje. Om hem te leren kennen heb ik in onze duikplas de nodige ‘deco-duikjes’ gemaakt met gasswitch e.d.

Nu dus de vuurdoop voor de duikcomputer. Het is een Heinrichs Weikamp duikcomputer die tot nu prettig is om te hebben. Eenvoudige bediening, robuust uitgevoerd, helder display.
Als duik één ten einde loopt bepalen we net voor de opstijging ons deco profiel met gasswitch op 6 meter naar zuurstof. Tijdens de opstijging volg ik de duikcomputer die ons tijdens de opstijging naar 9 meter al toestemming geeft om door te stijgen naar de oppervlakte.
We hebben tijdens onze GUE EDGE afgesproken dat we ratio-deco zouden volgen. We maken onze stop op 9 meter dus af en maken gebruik van de mogelijkheid om op 6 meter even aan de zuurstof te gaan; 5 minuten.
Duik één geslaagd dus. We pakken onze tweede dubbel en maken die gereed voor duik twee. Zo ook onze tweede cft80. Daarna rustig ontgassen tijdens een goede maaltijd.

Duik twee wordt doorgenomen en de rollen van de duikers worden verdeeld. Deze keer ben ik duiker één en Ron duiker twee. Na het afsluiten van de toegang tot de mijn nemen we boven water de GUE EDGE nog eens door.
Als ik mijn cft40 afhang aan de lijn dan wordt mijn gevoel bevestigd; natte hand. Ik twijfelde al tijdens de eerste meters maar nu geef ik na afhangen van mijn stage een ‘call the dive’ naar mijn buddy die op dat moment net zijn stage ook heeft afgehangen.
Op het droge bekijken we het probleem en ik monteer een nieuwe handschoen aan mijn Kubi-ringen. Zo zie je maar het is handig om nieuwe handschoenen en droge onder handschoenen te hebben.

We kunnen weer,nog een keer longhose-check en weg zijn we. We zetten een cookie bij de arrow en sluiten de snapping-gap om, na die ook gemarkeerd te hebben, onze weg naar achteren te vervolgen. Na iets meer dan 50 minuten beginnen we aan de opstijging. We maken onze stops zoals afgesproken en gecommuniceerd.
Al met al weer twee leuke duiken bijgeschreven en ook weer wat geleerd. Inmiddels is het donker en kleden we snel om, om daarna de duiksets te demonteren en in te laden.

28 november:
Het team is voor deze trip wat groter. Erwin en Symon gaan mee. In de weken voorafgaande aan de trip bekijken Ron en ik of we uitkomen met het duikgas. Bestellen of hebben we genoeg zuurstof op buffer.
Het vul-project dat is ingezet, is stop gezet en we gaan dus weer aan het blenden. Kost iets meer tijd met als tegen voordeel dat we wat meer afhankelijk zijn. De diverse dubbels worden aangeleverd en er wordt druk gerekend om alles vol te krijgen.

Op de avond voor vertrek laden we de auto en aanhangwagen vol bij Ron thuis. De duikflessen zijn eerder die week, na analyse van duikgas en druk, voorzien van een label.
Op deze avond komen er gelijk wat meer leden met aanhang bij Ron samen. Het doel is bespreken wat de mogelijkheden zijn om zelf een trip naar Mexico te organiseren met een groepje. We zijn het er over eens dat we het klein willen houden. Het wordt tijd om ons mandje op te zoeken omdat we morgen toch ook weer aan de bak moeten, vervelend maar tja dat is het leven van een duiker.

Mooi op tijd rijdt Ron de auto voor de oprit inclusief “snack-kar”. De laatste uitrustingstukken worden geladen. Letterlijk de ‘auto vol geladen’ en we kunnen op weg.
We verlaten een nat Nederland in ruil voor een net zo nat Duitsland. Na een kleine 45 kilometer ,ik ben zelfs nog wakker, hoort Ron een raar geluidje. We besluiten om even op de vluchtstrook te stoppen. Ik pak mijn jas en mijn ‘kop-lampie’ en kan alleen maar bevestigen dat er rechts achter bar weinig lucht in de band van de Volvo zit.

Dus gevaren lichten aan, auto uitpakken, veiligheids hesjes aan, zoeken naar een reserve band……….. Gelijk weer een bevestiging dat ik nog van de oude stempel ben met veel dingen. Geen band maar een hyper moderne oplossing, compressor en een bus vol met een chemisch goedje. Gelijk Erwin maar opgedragen om de gevaren driehoek neer te zetten.
Het is donker en nat, moeten we ook nog een handboek lezen. Wat verlang ik dan toch naar het reserve wiel achter op mijn Defender klaar voor gebruik en zo simpel.
Maar na even kijken en volgen van de instructie zijn we aan de gang om de band even te repareren, ook al is dit maar tijdelijk. Het gaat goed en we menen zelfs te zien dat de band gevuld wordt. Erwin voorziet ons van wat koffie. Niet veel later bemerkt Pinkel: volgens mij zie ik wat wits onder de auto uit komen!!!

En hij had gelijk. En voor de zekerheid het was géén sneeuw. Als ik met mijn oude botten onder de auto kijk spuit het goedje, inclusief lucht, net zo snel uit de band als wij het er in pompen. Ondertussen belt Ron maar gelijk met de hulpdiensten. Wij ruimen compressor op en laden de auto weer in. De hulpdiensten verzoeken ons om buiten de auto plaats te nemen achter de vangrail. Weten die niet dat het hier nat en koud is…….

Maar goed, we volgen braaf de instructies op en maken er maar het beste van. Een hele foto reportage volgt.
Na ongeveer een uur kou leiden en koffie drinken komt daar de hulpdienst die ons vakkundig afsleept naar een garage in Sonsbeck. Nu maar hopen dat die een band hebben die past. De Volvo is voorzien van een paar platte, brede zwarte stukken rubber……zeker geen standaard maatje; size does matter in dit specifieke geval.

Na de sleepdienst cash te hebben betaald komt de garage houder met het nieuws dat er een band beschikbaar is. Nog even kijken of het past want deze band is nog breder dan wat er op lag, of er eigenlijk nog op ligt maar in slappe toestand. Wel de band past, en contant te voldoen alstublieft. Bij ons mobiele pin-apparaat even gekeken of dit ging. En ja, Frank heeft nog wel wat over na het betalen van de sleepdienst. Ik zeg lang leve cash.
Het wiel wordt gedemonteerd en om daarna band en velg voor goed en eeuwig van elkaar te scheiden. Tijdens het monteren van de nieuwe slof komt Pinkel ook even kijken, hij begint koude voetjes te krijgen. Hierop krijgt hij gelijk de opmerking of hij zijn schoenen ook wil laten uitbalanceren. Kan hij zelf in de auto opwarmen. Pinkel loopt op Dunlopjes, zonder lucht, kunnen dus in ieder geval niet lek.
Na een kleine €400,00 minder op zak en nog een 200km te gaan zetten we de reis toch door. We besluiten om dan maar één duik te maken, maar gedoken wordt er.

Als we bij de mijn aankomen eerst even de sleutel halen. Tijdens het opbouwen lachen we nog eens om de lekke band. We hebben, na het krijgen van de lekke band, besloten om als team van 4 te duiken.
De duik zelf verloopt goed en binnen de nultijd beëindigen we onze duik. Wel doen we onze stops voor ‘minimum deco’ en Ron en ikzelf verlengen die op 6 meter om wat zuurstof te nuttigen.
Als de duik erop zit kan alles weer in de auto. Nu maar hopen dat alles wel verloopt zonder gas tekort, met name, in de bandjes. Onderweg stoppen we bij een restaurant om wat te eten. Dit is een Italiaan die nog wel dicht is maar het niet erg vindt om net voor opening ons binnen te laten.

Na een goede maaltijd en het ophalen van goede herinneringen aan deze dag rijden we vanuit een nat Duitsland een nat Nederland binnen.
Onze volgende trip staat ook al weer voor de deur: 12 december een weekend met de dames naar Willingen.