Voorbereiding:

Op 24 augustus stond een cave-event op de agenda.  Dit keer gaan we met een groep van zeven duikers op pad om de mijn in Willingen te bezoeken.

De deelnemende duikers zijn:

• Ger (cave 1)
• Lars (cave 1)
• Erwin (cave 1)
• Symon (cave 1)
• Paul (cave 1)
• Ron (cave 2)
• Frank (cave 2)

Het gaat een hele klus worden om de gassen klaar te krijgen voor deze groep. We hebben het dan niet eens over heel exotische duikgassen maar gewoon de standaard EAN32 en 100% die mee gaan.

Het gaat dan vooral om het volume:

• 14 x D12 = 67.200 liter
• 3 x cft80 =  6.900 liter
• 3 x cft40 =  3.300 liter

Ron en Frank regelen dit soort zaken altijd omdat zij de kennis en het materiaal hebben om de gassen te mengen. Maar gelukkig hoeven we niet alles te blenden.

Frank is met Koert bezig een Nitrox installatie voor de vereniging werkend te krijgen. De eerste vullingen die we via de compressor maken zien er goed uit. Er is langdurig getest en we kunnen nu handmatig EAN32 uit de compressor van de vereniging krijgen die voldoet aan de standaard.
Ron en Frank zetten hun zuurstof voorraad bij de compressor en kunnen nu op relatief snelle wijze de duikflessen voorzien van de juiste vullingen.
De meeste duikflessen zijn dan ook in het begin van de week al gevuld en kunnen door de duikers worden opgehaald om ze zelf te analyseren en te voorzien van een label.

Voor de deelnemers is het niet de eerste keer in de Schiefergrube Christine te Willingen.
De ervaring die in eerdere duiken is opgedaan wordt nu gebruikt om de duiken uit te breiden en vooral om te genieten.

De duikdag:

Nadat de auto’s op zaterdagavond geladen zijn verzamelen we bij het clubhuis om hier om 06:30 uur stipt te vertrekken.
Een ieder is netjes op tijd en we kunnen dus op weg. We rijden met twee wagens op ons gemak naar Willingen. Onderweg even een stop om de auto’s te voorzien van brandstof en hier maken Erwin en Frank gebruik om ook wat brandstof uit het koffie apparaat te halen.

Onderweg scheiden onze wegen als de navigatie van beide auto’s besluiten ieder hun eigen weg te kiezen.
Na een rustige rit komen we aan om de sleutel in ontvangst te nemen die ons toegang biedt tot de mijn. Niet veel later arriveert ook de tweede auto. Na elkaar nog even voor het lapje te houden over ieders navigatie kunsten gaan we over tot de orde van de dag; we komen immers om te duiken.
Inmiddels wordt het wat drukker. Er is een groep toeristen die het droge deel van de mijn onder begeleiding van een oud-mijnwerker in gaan. Na de vraag van een van hen wat we in hemelsnaam gaan doen antwoord ik: “we gaan wandelen in de mijn”. Na een ongeloofwaardige blik geef ik dan toch maar normaal antwoord en leg de Belg uit dat we gaan duiken. Nog steeds een beetje raar kijkend geeft de dame in kwestie te kennen dat we niet goed snik zijn. Ja, dat horen we wel meer, mensen die niet snappen wat we doen en vooral waarom. We wensen elkaar nog een fijne dag. Zij gaan de gids achterna en wij gaan verder met ons duikpak aantrekken. Nog even en we kunnen.

Team één Lars en Ger hebben samen het doel gesteld om wat mooie beeldopnamen te maken en zullen om die reden ook niet te ver de mijn in zwemmen.
Team twee Erwin, Symon en Paul gaan de mijn verder verkennen en zullen onder andere de “zolder” opzoeken.
Deze twee teams zullen duiken binnen de nultijd.

Het derde team, Ron en Frank, zullen bij de ‘T’ rechtsaf gaan en dan naar achter zwemmen om hier de nodige informatie op te nemen om die later te gebruiken voor verkenning van interessante delen van de mijn. Deze duik zal eindigen in een aantal decompressie stops:

• 15 meter > 2  minuten > EAN32
• 12 meter > 3  minuten > EAN32
• 9 meter > 5  minuten > EAN32
• 6 meter > 10 minuten > 100%

Na een duiktijd van ruim anderhalf uur komen we dan weer boven. Team één en twee zijn druk bezig met het opruimen van de laatste uitrustingsstukken.

Alle teams begeven zich naar ons stamhotel alwaar we voor de inwendige mens zorgen. Warme koffie, Strammer Max, gebakken eieren en Schnitzels mit pommes frites worden opgediend en het duurt ook niet lang voordat onze bordjes leeg zijn.

Ons streven is om na een oppervlakte interval van drie uur weer in het water te liggen. Dus na de versterking van de inwendige mens terug naar de mijn. De uitrustingen worden weer klaar gemaakt en de duikpakken aangetrokken.

De teams blijven in dezelfde formatie en de plannen wijken niet veel af van de eerste duik.
Team één Lars en Ger hebben samen het doel gesteld om wat mooie beeldopnamen te maken en zullen om die reden wederom niet te ver de mijn in zwemmen.
Team twee Erwin, Symon en Paul gaan de mijn verder verkennen. Hun plan is om bij de ‘T’ rechtdoor te gaan en de kamers op te zoeken die gebruikt werden om explosieven op te slaan.

Het derde team, Ron en Frank, zullen bij de ‘T’ weer rechtsaf gaan. Na een twee minuten is er een jump aan de rechterzijde. Door deze te volgen kom je weer bij een jump. Als deze is gemaakt kun je links of rechts af. We gaan rechts en volgen de mainline tot einde mainline. We keren om en beëindigen de duik. Deze duik zal eindigen in een aantal stops waarbij we op 6 meter over gaan op 100%:

• 15 meter > 3  minuten > EAN32
• 12 meter > 2  minuten > EAN32
• 9 meter > 3  minuten > EAN32
• 6 meter > 8  minuten > 100%

Eenmaal weer boven water staan team één en twee al klaar om naar huis te rijden. Alleen hun pakken nog in de auto en klaar. We hadden afgesproken dat we op elkaar zouden wachten tot een ieder klaar was met hun duik.

Na nog de nodige evaluatie en uitwisseling van ervaringen vertrekken de eerste duikers.
Ron en ik ruimen ook alles op en leveren de sleutel in. De rit naar huis verloopt goed. Ron en ik besluiten om, zoals altijd, nog even een stukje Duits vlees te nuttigen om vervolgens de dames blij te maken met onze thuiskomst.

Vervolg:

Voorlopig was dit de laatste keer in Duitsland. Maar in september staat een trip naar Frankrijk op de agenda. De trip is geregeld en wat overblijft is de duikgassen verzorgen door Frank en we kunnen vertrekken. Van deze trip zal er ook een verslag verschijnen met het nodige beeldmateriaal van boven EN onder water.